Nais mo bang alamin kung bakit, sa lahat ng mga sibilisasyon at panahon, ang paniniwala sa Diyos ay patuloy na nanatili? Bakit bawat tao, sa kalaliman ng kanyang puso, ay naghahanap ng kahulugan na lampas sa materyal na mundo?
Ang paniniwala sa Diyos ay hindi isang bagay na ipinipilit—ito ay likas. Mula pa sa simula ng panahon, ang mga tao ay natural na nahihirang patungo sa isang mas mataas na kapangyarihan. Maging ang mga sinaunang pilosopo, tulad nina Plato at Aristotle, ay nagtapos na ang isang Kataas-taasang Nilalang ay dapat umiiral.
Ang mga siyentipikong pag-aaral ay nagpapakita na ang isipan ng tao ay likas na naniniwala sa Diyos. Ang kawalan ng pananampalataya, sa katunayan, ay hindi likas—ito ay laban sa mismong disenyo ng ating mga isipan at puso.
Sa mga sandali ng matinding pagsubok, kahit ang mga tumatanggi sa Diyos ay tumatawag sa isang mas mataas na kapangyarihan. Napansin mo ba kung paano, kapag nahaharap sa kamatayan o sakuna, ang mga tao ay instinctively humihingi ng tulong?
Inilarawan ng Quran ang fenomenong ito: Si Faraon, na buong buhay ay tumanggi sa Diyos, ay nagpahayag ng kanyang paniniwala sa Diyos sa sandali ng kanyang paglubog sa dagat. Ngunit sa puntong iyon—huli na.
